Słynne bramki powietrzne Red Bull Air Race składają się z dwóch pylonów i wyznaczają trasę lotu na torze. Muszą być wystarczająco delikatne, aby po dotknięciu samolotem natychmiast dochodziło do rozerwania, a jednocześnie na tyle wytrzymałe, aby pozostawały nieruchome we wszystkich warunkach, w tym podczas burzy i przy silnych wiatrach.

Historia
Pierwszy prototyp pylonu został opracowany przez Martina Jeharta z Belutti Protection Systems, w oparciu o koncept "ojca chrzestnego" Red Bull Air Race, Petera Besenyei. Po wnikliwych testach (ponad 70 z nich przeprowadzono na ziemi przy użyciu samochodu ze skrzydłem samolotu zamontowanym na dachu) Besenyei po raz pierwszy rozmyślnie uderzył w pylon w 2003 roku. Rezultat był zadowalający. Jeszcze w tym samym roku pierwsze walcowate bramki powietrzne były gotowe do wykorzystania w inauguracyjnych wyścigach Red Bull Air Race w Austrii i na Węgrzech.

Sezon 2014
W sezonie 2014 w pylonach udoskonalono kwestie bezpieczeństwa. Ich wysokość wynosi 25 metrów (5 metrów więcej niż w trakcie sezonu 2010). Jednostronne, asymetryczne, stożkowate pylony po wewnętrznej stronie są proste, a po zewnętrznej lekko pochylone, dzięki czemu pomiędzy bramkami powietrznymi tworzy się idealnie prostokątne okno przelotu. Zmiana wysokości pylonów oznacza podwyższenie okna przelotu o dwa metry nad ziemią, co zwiększa bezpieczeństwo lotów na torze wyścigowym. Odstęp między pylonami w bramce powietrznej wynosi 13 metrów. W przypadku szykany jest to 100 metrów.
Każdy element pylonów stworzony został z innego materiału. Dziewięć segmentów, z których składa się każdy pylon, cechuje inna dopuszczalna wytrzymałość (od 30 do 300 kg na 5 cm materiału). Po zmianie wysokości średnica pylonu przy podstawie wynosi pięć metrów, a na szczycie jedynie 0,75 metra. Szczytowa część każdego pylonu wykonana jest z tkaniny zwanej "spinaker" - lekkiego i elastycznego materiału stosowanego w produkcji żagli, który jest lżejszy o około 40% od standardowego papieru do drukarek.

Charger System
W 2003 roku pierwsze bramki powietrzne mocowane były linkami, które stanowiły jednak potencjalne zagrożenie. Z tego też powodu zastąpiono je elektrycznymi dmuchawami, które napełniały pylony powietrzem i zapewniały stabilność. W 2009 roku wprowadzono tzw. Charger System, stworzony specjalnie na potrzeby Red Bull Air Race, który jest stosowany do chwili obecnej. Urządzenie wykorzystuje zasilany benzyną zestaw śmigieł, który zapewnia odpowiedni poziom przepływu powietrza w pylonie. Ponieważ na stabilność pylonów mogą wpływać czynniki zewnętrzne, zaawansowany system monitoringu zbiera, przetwarza i porównuje dane, takie jak ilość obrotów na minutę, czy ciśnienie wewnątrz pylonu. Informacje o ewentualnych problemach są natychmiast przekazywane zespołowi odpowiedzialnemu za pylony, zwanemu Airgators, który może reagować odpowiednio do sytuacji.
W 2003 roku naprawa bramki powietrznej zajęła Airgatorsom 20 minut. W 2010 roku zespół dokonał pełnej naprawy w czasie 90 sekund (wraz z dopłynięciem łodzią do pylonu).

Kombinezony pilotów
Kombinezony używane przez pilotów Red Bull Air Race działają autonomicznie i nie muszą być podłączane do samolotu. W przeciwieństwie do kombinezonów wojskowych nie wykorzystują sprężonego powietrza, lecz wypełnione wodą rurowate worki biegnące od ramion pilota, aż do kostek. System ten nazywany jest "płynnymi mięśniami". Przy przeciążeniu płyn szybko spływa w dół i uciska uda. Dzięki temu krew zawodnika nie odpływa z górnych partii ciała i wciąż może być swobodnie pompowana tam gdzie jest najbardziej potrzebna, np. do głowy. Pozwala to znosić pilotowi dodatkowe 1,5G przeciążenia.
Kombinezon waży około 6,7 kg i zawiera około 4 litrów płynu. „Płynne mięśnie" są wymieniane każdego roku, ponieważ samego płynu w trakcie sezonu może w nich ubywać. Jeśli ubędzie go więcej niż 50 ml, wymienia się je natychmiast. Każdy z kombinezonów jest szyty na miarę. Aby je wykonać, ciało zawodnika mierzy się w 48 miejscach, takich jak między innymi kostki, czy kolana. Do ich wyrobu korzysta się z niepalnego Nomexu i Twaronu (elastycznego materiału o wytrzymałości Kevlaru). W przypadku, gdy wyścig odbywa się w miejscu o dużej temperaturze powietrza, kombinezony przed lotem są chłodzone w lodówkach. To daje pilotom 20 minut efektu chłodzenia, pomagając im znosić upał i większą wilgotność powietrza.