Kiedy trzy lata temu obejmował stanowisko Prezesa Portu Lotniczego Łódź zastanawialiśmy się kim jest. Praktycznie nieznany, zaskakujący fryzurą, zupełnie nie wpisywał się w szablon nowoczesnego menadżera. Jego skromność wydawała się wręcz młodzieńczą nieśmiałością ale wtedy nikt o tym nie wiedział.

Podjął się trudnego zadania. Praktycznie od pierwszego dnia osaczony przez lokalne media wyglądał na zagubionego. Nie potrafił się przebić, zaistnieć, co hieny skrupulatnie wykorzystywały. Z czasem jednak, jego autorytet zaczął wychodzić poza prezesowski gabinet i grupę najbliższych współpracowników. Praca na rzecz lotniska zaczęła przynosić efekty. Bardzo powoli acz konsekwentnie prostowane były kolejne wcześniejsze błędy. Nastawała normalność. Widać było w tym wszystkim pewien pomysł mimo, iż na zewnątrz docierały jedynie zniekształcone obrazy.

Prywatnie skoczek spadochronowy. Podczas pamiętnego spotkania w Bolimowie wyświetlił wszystkim zgromadzonym kilka filmików ze swoim udziałem. Nie były to zwykłe filmiki tylko nagrania przedstawiające sytuacje awaryjne z jego udziałem. Opisywał to w charakterystyczny dla siebie sposób:
Tu się zaplątałem, tu się nie otworzył. Statystyki mówią, że na tysiąc skoków przytrafia się jeden awaryjny. Ze mną wszyscy chcą skakać bo na niespełna dwa tysiące miałem takich siedem. Mówią, że poprawiam im statystyki…

Potem było już z górki. Godziny opowiadań o skokach, rozmowy o fotografii lotniczej. Obowiązkowe sprawozdania z łódzkich ciekawostek. Mimo, iż byliśmy dla Prezesa Nowaka zupełnie anonimowymi spotterami wydawał się być zainteresowany naszym hobby. Pomagał, mimo iż nie musiał tego robić.

Informacja o tym tragicznym wypadku jest dla nas ogromnym szokiem, nie tak to miało wyglądać. Jednak życie na ziemskim padole trwa dalej i musimy sobie radzić z przeciwnościami. W tych trudnych chwilach łączymy się w bólu z rodziną Pana Prezesa oraz wszystkimi jego lotniczymi współpracownikami i przyjaciółmi.

Blue sky...